Αναδημοσίευση από τον ιστοτόπο antifascripta.net
***
τεύχος 43, 30/10/2014
Εδώ και πάνω από μια δεκαετία το ελληνικό κράτος έχει αναλάβει επίσημα το ρόλο του πορτιέρη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και το Ιράκ στην αυγή του 21ου αιώνα σηματοδότησαν την αρχή μιας “διεθνούς καριέρας” για τους μηχανισμούς του ελληνικού κράτους• δηλαδή, τη μαζική διαχείριση εκατοντάδων χιλιάδων παρανομοποιημένων μεταναστών. Λόγω της γεωγραφικής του θέσης, το ελληνικό κράτος βρέθηκε “την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο”. Την εποχή που έμπαιναν μπροστά πολεμικές συγκρούσεις, οι οποίες ακόμα κρατάνε και απλώνονται σε χώρες της Ασίας, της Βόρειας Αφρικής και τη Μέση Ανατολή, αυτή η μικρή γαλανόλευκη κουκκίδα ήξερε ότι βρισκόταν στη “σωστή” μεριά του χάρτη κι είπε να αξιοποιήσει στο έπακρο τις συντεταγμένες της. Και κάπως έτσι είδαμε τους δρόμους όλης της χώρας να πλημμυρίζουν σιγά σιγά με κάθε είδους μπάτσους. Και κάπως έτσι είδαμε στάβλους και εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα ή κτήρια μπατσοσχολών να γίνονται στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών.
Οι γενναιόδωρες χρηματοδοτήσεις της Ε.Ε (αξίζει μόνο να αναφέρουμε ότι για το 2013 το ελληνικό κράτος τσέπωσε 82,7 εκατομμύρια ευρώ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο για τους Πρόσφυγες, το Ταμείο Επιστροφής και το Ταμείο Εξωτερικών Συνόρων[1]), καθώς κι η πολύχρονη εμπειρία των μπατσο-μηχανισμών στη “φιλοξενία” μεταναστών αποτελούσαν εγγύηση επιτυχίας. Πολλά χρόνια πριν την επίσημη πρώτη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, το ελληνικό κράτος έβλεπε την αστυνομική διαχείριση των μεταναστών ως μια δουλειά με μέλλον. Σήμερα, οι έλληνες υπουργοί συνεχίζουν να υπενθυμίζουν κάθε τρεις και λίγο το “έργο που επιτελείται” και να διεκδικούν διαρκώς νέα “πακέτα στήριξης”. Τον Ιούλιο που μας πέρασε, οι κύριοι Κικίλιας και Βαρβιτσιώτης ξενάγησαν την Ευρωπαία Επίτροπο Σεσίλια Μάλμστρομ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόρια στη Λέσβο. Μια τυπική, βαρετή αγγαρεία θα έλεγε κανείς. Και ίσως να ήταν. Όμως ο υπουργός Ναυτιλίας κύριος Βαρβιτσιώτης δεν έχασε την ευκαιρία και δήλωσε: “αυτό που χρειαζόμαστε και ζητάμε αυτή τη στιγμή είναι περισσότερα κονδύλια (…). Η Ελληνική Κυβέρνηση, υπό την καθοδήγηση του Αντώνη Σαμαρά, έθεσε το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης ως κυρίαρχο για τη χώρα διεθνώς”[2]. Σαν να λέμε, “ρίξτε κανένα φράγκο γιατί εδώ κάτω ασχολούμαστε με σοβαρά ζητήματα κι έχουμε έξοδα”.
Να, λοιπόν, πώς τα πλέον ευαγή ιδρύματα αυτής της χώρας, όπως για παράδειγμα η ΕΛ.ΑΣ, έχουν βρεθεί να διαχειρίζονται τεράστια κεφάλαια και να ασκούν μέσω αυτών μια κάποιου είδους “κοινωνική πολιτική”. Αν κάποτε ο ευρωπαϊκός ουρανός έβρεχε επιδοτήσεις για την αγορά γεωργικών μηχανημάτων, σήμερα πέφτει χρήμα για την κατασκευή, φύλαξη και συντήρηση στρατοπέδων συγκέντρωσης. Πεδίο δόξης λαμπρό για μικρά και μεγάλα αφεντικά, λιγότερο ή περισσότερο ακραιφνείς φασίστες που έχουν και μια επιχειρησούλα, ΜΚΟ και φιλάνθρωπους όλων των τάσεων. Τα μπατσο-ευρώ είναι εδώ και τους κλείνουν το μάτι. Έχοντας αυτά ως δεδομένα, μας φαίνεται ότι δεν αρκεί να κοιτάξει κανείς τους φράχτες και τα κάγκελα ή τις άθλιες συνθήκες κράτησης για να καταλάβει τι είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Δεν αρκεί να κοιτάξει κάπου μακριά, στις παρυφές των πόλεων, στη μέση του πουθενά, για να εντοπίσει τα λεγόμενα κέντρα κράτησης. Πρέπει να ρίξει μια ματιά και λίγο πιο κοντά του. Γιατί ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης δεν είναι κάποιου είδους αόρατος βάλτος που καταπίνει μετανάστες• δεν είναι ένας χώρος απομονωμένος που καμία σχέση δεν έχει με τη δική μας καθημερινότητα. Κατά τη γνώμη μας, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι (και) οι κοινωνικές σχέσεις που δημιουργούνται γύρω του. Για την ακρίβεια, είναι το πλέγμα των υλικών σχέσεων που υφαίνει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης δίνοντας δουλειές σε μια πληθώρα μικρών και μεγάλων αφεντικών που παρέχουν υπηρεσίες στην Ελληνική Αστυνομία. Με άλλα λόγια, η ΕΛ.ΑΣ μετασχηματίζεται σε έναν μεγαλοεργολάβο που υπογράφει συμβάσεις έργου, συνάπτει συμφωνίες με ΜΚΟ, μαγαζιά κι εταιρείες, αναλαμβάνοντας να φέρει πιο κοντά μας το στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Γεμίζουμε σιγά σιγά με συνεργάτες της ΕΛ.ΑΣ, οι οποίοι εμφανίζονται απλώς ως προμηθευτές αναλώσιμων και υπηρεσιών που πουλάνε από κλιματιστικά και είδη γραφείου μέχρι κουβέρτες, τρόφιμα κλπ. Έλα, όμως, που στην ουσία λειτουργούν ως υποκαταστήματα του υπουργείου Δημόσιας Τάξης μέσα στις γειτονιές μας. Διαφόρων ειδών επιχειρήσεις που έχουν επαφές με τους μπάτσους, ενημερώνονται εγκαίρως για επικείμενους διαγωνισμούς, καταθέτουν τις “πιο συμφέρουσες προσφορές” κι αυξάνουν τα κέρδη τους βγάζοντας λεφτά στις πλάτες των κρατούμενων μεταναστών. Σε κάποια μάλιστα από αυτά τα μικρά ή μεγάλα μαγαζιά μπορεί να δουλεύουμε κι εμείς• χωρίς καλά καλά να ξέρουμε τη “διπλή ζωή” του αφεντικού μας. Χωρίς να ξέρουμε ότι το σκατομάγαζο που μας έχει απλήρωτους για μήνες “γιατί δε βγαίνει”, έχει άκρες με τους μπάτσους και παίρνει δουλειές για λογαριασμό τους. Κι είναι πολλά τα αφεντικά που συμμετέχουν σε αυτές τις business εκατομμυρίων ευρώ, με αποτέλεσμα το δίκτυο που σχετίζεται με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης να διευρύνεται και να περικλείει όλο και περισσότερους. Να λοιπόν, πώς οι χώροι αυτοί παύουν να είναι και τόσο μακρινοί. Να πώς βγαίνουν έξω από τις πύλες τους και χτίζουν μια χώρα-στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Κι εμείς γιατί τα λέμε όλα αυτά; Σίγουρα όχι για να πούμε ότι ο ζόφος έχει κυριαρχήσει κι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Κάθε άλλο. Τα λέμε γιατί μας φαίνεται ότι όσο στρέφουμε την προσοχή μας στις σχέσεις που αναπτύσσονται γύρω από τα συγκεκριμένα στρατόπεδα, τόσο περισσότερο θα απομακρύνονται οι αδυναμίες και θα παρουσιάζονται οι δυνατότητες. Αν το γεγονός ότι τα στρατόπεδα είναι φυτεμένα στα κατσάβραχα ή φρουρούνται από πάνοπλους μπάτσους τα καθιστά απροσπέλαστα και συνεπάγεται μια σχεδόν αυταπόδεικτη “αδυναμία παρέμβασης”, δεν ισχύει το ίδιο και για τα υποκαταστήματα της ΕΛ. ΑΣ, στα οποία αναφερθήκαμε παραπάνω. Τα μαγαζιά-συνεργάτες της αστυνομίας μπορούν να λειτουργήσουν ως (κοντινό και οικείο πια) σημείο όπου είναι δυνατό να καλλιεργηθεί η πόλωση και να εκφραστεί η δυσφορία όσων δεν γουστάρουν ούτε την ΕΛ. ΑΣ ούτε τους συνεργάτες της. Και κάπως έτσι, μιλώντας, δηλαδή, για το αφεντικό του παρακάτω δρόμου και για τα κολλητηλίκια του με το υπουργείο Δημοσίας Τάξης βάζει κανείς ζήτημα εκεί που ζει. Φέρνοντας μια υπόθεση κεντρικής κρατικής πολιτικής, όπως είναι η διαχείριση της ζωής και της εργασίας των μεταναστών, στο μικροεπίπεδο της γειτονιάς. Ορίστε μια δυνατότητα που βρίσκεται μέσα στα χέρια μας!
Πριν από μερικές ημέρες, στις 18 Οκτώβρη, η συνέλευση autonome antifa μαζί με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες διαδήλωσε έξω από ένα τέτοιο “μικρομάγαζο” που συνεργάζεται με την ΕΛ.ΑΣ. Η αποθήκη απορρυπαντικών και χαρτικών του Κ. Τζιρώνη στα Πετράλωνα συγκαταλέγεται στους φίλους της Ελληνικής Αστυνομίας και βοηθάει, με το αζημίωτο βέβαια[3], στη δημιουργία της χώρας-στρατόπεδο συγκέντρωσης. Γι’ αυτό κι εκείνοι που συμμετείχαν στην εν λόγω διαδήλωση επέλεξαν να καταδείξουν αυτή τη σιωπηρή αλλά ορατή λειτουργία του. Όχι για να καταγγείλουν έτσι γενικά κι αφηρημένα, αλλά για να δείξουν στην πράξη ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει κανείς πόλη, να κάνει ολόκληρο ταξίδι ή να γίνει πρωταθλητής στην πεζοπορία για να δηλώσει ξεκάθαρα ότι “ούτε θέλει ούτε μπορεί να ζει σε μια χώρα με στρατόπεδα συγκέντρωσης”. Κι όσο για τον κύριο Τζιρώνη, αυτός δεν είναι ο μόνος. Αυτή η χώρα βρίθει Τζιρώνηδων. Είναι τα αφεντικά μας, είναι οι γνωστοί φασίστες της γειτονιάς μας, είναι αυτοί που χαριεντίζονται με τους Δελτάδες του τοπικού αστυνομικού τμήματος. Είναι αυτοί, που βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας. Τι μικρός που είναι ο κόσμος τελικά!
1. Για περισσότερες λεπτομέρειες, βλ., την “Ανακοίνωση της Επιτροπής προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο. Πέμπτη ετήσια έκθεση για τη μετανάστευση και το άσυλο (2013)” που δημοσιεύθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Μάη του 2014.
2. Βλ., “Μ. Βαρβιτσιώτης: Περισσότερα κονδύλια από την Ε.Ε για την παράνομη μετανάστευση”, Ναυτε-μπορική, 21/7/2014.
3. Για τις συμβάσεις που υπογράφει ο Τζιρώνης με την ΕΛ.ΑΣ και για το ύψος των αμοιβών του, βλέπε ενδεικτικά http://yperdiavgeia.gr/procurements/downloadPdf/104378 και http://yperdiavgeia.gr/procurements/downloadPdf/45430
risinggalaxy 