αθάνατο «ελληνικό» κλέος….

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο

«Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ,

ΟΧΙ ΑΠΟ ΕΝΑΝ»

***

…ενός τυπικού δείγματος νεοέλληνα κλασικιστή…

 

Ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες για τον εξευτελισμό της αισθητικής του ιστολογίου αλλά στάθηκε αδύνατο να μην αναφερθώ στο σπάνιας ομορφιάς δείγμα νεοέλληνα κλασικιστή που παριστάνει τον εθνικιστή μπράβο ενώ καταγγέλλει τις παρωχημένες μουσικοθεατρικές παραστάσεις για την υποτιθέμενη σωτηρία της χρεοκοπημένης του πατρίδος.

70

Η απάτη της ικανοποίησης οφείλει να αυτοκαταγγέλλεται, αντικαθιστώντας η ίδια τον εαυτό της, ακολουθώντας την εναλλαγή των προϊόντων και αυτήν των γενικών συνθηκών της παραγωγής. Αυτό που επιβεβαίωνε με την πλέον τέλεια αναισχυντία την δική του οριστική υπεροχή, αλλάζει, εν τούτοις, τόσο εντός του διάχυτου θεάματος όσο και εντός του συγκεντροποιημένου θεάματος και μόνο το σύστημα είναι εκείνο που πρέπει να συνεχίζεται: Ο Στάλιν, όπως και το παρωχημένης μόδας εμπόρευμα, καταγγέλλονται από αυτούς τους ίδιους που τα επέβαλλαν. Κάθε νέο ψέμα της διαφήμισης είναι και η ομολογία προηγούμενου ψέματος της. Κάθε κατάρρευση μιας μορφής ολοκληρωτικής εξουσίας αποκαλύπτει την πλασματικήκοινότητα που την επιδοκίμαζε ομόφωνα και δεν ήταν παρά μία συνάθροιση μοναχικοτήτων άνευ ψευδαισθήσεων.

Γκύ Ντεμπόρ, Κοινωνία του Θεάματος, από το κεφάλαιο με τίτλο: Ενότης και διαίρεση εντός της φαινομενικότητος ~ Εκδόσεις: Διεθνής Βιβλιοθήκη, 2000

Και για να γίνω πιο σαφής οι μεγαλέμποροι (όπως λέμε πρεζέμποροι) της εθνικής υπερηφάνειας, της θρησκευτικής πίστεως, των ψωροπερήφανων ιδανικών, των νυχτερινών σουλάτσων, της μπουρδελότσαρκας, της γηπεδόκαυλης αφασίας και των δρώμενων με στρίπερ καταγγέλλουν ένα άλλο κραυγαλέα αποτυχημένο εμπόρευμα με την μορφή μουσικοθεατρικής παράστασης ουτως ώστε να καθαγιάσουν τα δικά τους σαπισμένα καλούδια στην μάχη της καθωσπρέπει ψηφοθηρίας. Η μαύρη παραοικονομία του χρήματος που πάει πακέτο με την πατριδοκαπηλία σ’ αυτόν τον τόπο στην ουσία εξυψώνει στα μάτια της πολιτικάορθής, νεκρής αριστεράς μία ορθά αποτυχημένη και βαρετή παράσταση που λαμβάνει χώρα μέσα στην ανακύκλωση της αποχαυνωμένης κοινωνίας. Και οι δύο πλευρές αναπαριστούν τον ρόλο τους μέσα στα πλαίσια του πολιτικού θεάματος που προσφέρουν κι ενώ η εμπορευματική κοινωνία συνεχίζει την αυτόματη διαιώνιση της ακόμα κι’ αν συμπαρασύρει στο βούρκο της όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του υφιστάμενου πληθυσμού. Το αποτέλεσμα φυσικά ευνοεί πάντα τον πιο τσαμπουκά σ’ αυτές τις περιπτώσεις και οι εθνικοί οδοκαθαρισταί πρέπει να είναι ευχαριστημένοι. Είναι αυτοί που κερδίζουν κι’ άλλους πόντους στα επικοινωνιακά σημεία ως φαινομενικά αυτόκλητοι υπερασπιστές και νέοι απατηλοί ηγετίσκοι μέσα σε έναν αυτιστικό κοινωνικό ιστό που του είναι αδύνατο να αναπαραχθεί χωρίς αυτούς τους συγκεκριμένους ρόλους. Ωστόσο η υπάρχουσα κοινωνία εξακολουθεί να μακροημερεύει… jusqu’ ici tout va bien, jusqu’ ici tout va bien….

***