ανθρωπόκενοι στο s/s cyberia

Η απουσία ειδήσεων επιβάλει την κατασκευή τους. Πέρασαν δεκαετίες σκληρής προπόνησης, συνοδευόμενης από αυστηρή δίαιτα, σε δωμάτια, καφενεία, κινηματογράφους, γήπεδα, πάρκα και παιδικές χαρές, διαδρόμους αναμονής και υπόγεια με φτηνό ενοίκιο. Προπόνηση σκληρή στην αποφυγή του νοήματος, τρίπλες ανάμεσα στους περαστικούς, κατά τη  διάρκεια συζητήσεων στη δουλειά, σε τυχαίες συναντήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αναπόφευκτα ραντεβού, με τις παλιές μας πατρίδες από τα παιδικά μας χρόνια.

Η απουσία ειδήσεων επιβάλει την κατασκευή τους. Πέρασαν από μπροστά μας δεκάδες άνθρωποι, γνωριμίες της μιας βραδιάς και τις πενταετίας, του διπλανού γραφείου και του στριμώγματος σε club εν μέσω ύπνωσης. Παραμένουν στις μνήμες να περιμένουν, το πρώτο λεωφορείο για τη λήθη, μέσα από τις σκιές των πράξεων που συνοδεύουν τη συλλογική μας μοναξιά. Είναι νωρίς ακόμα, έχει δρόμο, περιθώριο και «θα δείξει, ποιος ξέρει …»

δεν έχει σημασία

Τελικά είναι παράξενο, πως οι άνθρωποι γατζώνονται από καταστάσεις που τους καθόριζαν σε περασμένο χρόνο, ακόμα και αν όλα δείχνουν πως δεν θα επιστρέψουν σε αυτές ποτέ.

εργατικό κίνημα: υπό διαρκές κοινοβουλευτικό πραξικόπημα

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Μίσος Ταξικό

***

Kατά την διάρκεια του υπερεκατονταετούς εργατικού κινήματος στην μάχη για την απελευθέρωσή του, αντιπαρατέθηκαν, συγκρούστηκαν, αναμετρήθηκαν πολλές διαφορετικές στρατηγικές, τακτικές, φιλοσοφικές θέσεις κ.ο.κ Το εργατικό κίνημα υπήρξε, ανάμεσα στα άλλα, ένα τεράστιο εργαστήρι. Ένα χωνευτήρι ιδεών, πρακτικών, πολιτισμών. Η πεμπτουσία των οραμάτων για μια άλλη, δίκαιη κοινωνία. Λίγες όμως αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του προκάλεσαν μεγαλύτερες διαφωνίες, ρίξεις και εν τέλει τελείως διαφορετικά και πολλές φορές εχθρικά ρεύματα, όπως αυτή της χρησιμοποίησης ή όχι της κοινοβουλευτικής οδού ως μέσο επίλυσης του ‘’κοινωνικού ζητήματος’’.

Ήδη από την Α’ Διεθνή σχηματίσθηκαν τα δυο ρεύματα που θα καθόριζαν έκτοτε την ταραγμένη του πορεία. Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της μεταξύ εξουσιαστών σοσιαλιστών και αντιεξουσιαστών, μεταξύ κατάληψης της εξουσίας και καταστροφής της αντανακλούν όχι απλώς δύο διαφορετικές επιλογές, αλλά όπως έδειξαν οι κατευθύνσεις των επαναστατικών κινημάτων, δυο τελείως διαφορετικές και εχθρικές πολλές φορές φιλοσοφικές αντιλήψεις όχι μόνο για την τακτική, αλλά για τον κόσμο, τη ζωή, την οργάνωσή της και την πολυπόθητη αλλαγή της σε μια δίκαιη βάση.

κατασκευασμένες κατηγορίες σε αθώους από την ΕΛ.ΑΣ, επείγουσα ανάγκη διάδοσης του βίντεο[video]

Σας παρακαλούμε θερμά να διαβάσετε, δείτε και διαδόσετε τη παρακάτω ανάρτηση. Πρόκειται για συλληφθέντες που είναι αθώωοι και η συμμορία της ΕΛ.ΑΣ προσπαθεί να καταδικάσει με κατασκευασμένες κατηγορίες.
Ο άνθρωπος του βίντεο θα πάει για κακούργημα..με τον κουκουλονόμο, ενώ δεν φορούσε τίποτα στο κεφάλι.

Είναι απολύτως αναγκαίο να διαδόσουμε στο ίντερνετ το βίντεο ώστε να πιέσουεμ και τα ΜΜΕ να το δείξουν. Οι μπάτσοι καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές. Να μην τους αφήσουμε.
Θερμή παράκληση ξανά, γαι τη διάδοση του βίντεο όπου μπορεί ο καθένας και η καθεμιά.

Δείτε το βίντεο:

φίλε αριστερέ μη λες «γνωστοί-άγνωστοι» ούτε «κουκουλοφόροι», ασφαλίτες είναι

Σχετικά με τον θόρυβο που προκλήθηκε από την εμφάνιση πολυπληθών ομάδων ασφαλιτών στην Αθήνα.

Είναι πάγια τακτική της ΕΛ.ΑΣ, ήδη από το 2010, οι μεγάλες ομάδες ασφαλιτών. Το ιστολόγιο Παραλληλογράφος, ήταν το πρώτο μέσο πληροφόρησης που είχε βγάλει το θέμα προς τα έξω με εκείνο το περίφημο βίντεο 100+ ασφαλιτών να κάνουν παρέλαση στη Πανεπιστημίου μέρα μεσημέρι εν μέσω Γενικής Απεργίας. Η τακτική αυτή είναι προφανές ότι γίνεται για τη δικιά τους ασφάλεια. Οι ομάδες αυτές αποτελούν ομάδες προσαγωγών και συλλήψεων που δρουν επικουρικά στα ΜΑΤ, είτε ως ξεχωριστή ομάδα σε μια επιχείρηση «καθαρισμού» μιας περιοχής. Σε μια διμοιρία ΜΑΤ υπάρχουν κάποιοι που αποτελούν και αυτοί μια ομάδα σύλληψης και συνήθως είναι αυτοί που κουβαλάνε τα λιγότερα. Σε καταστάσεις όπως οι χθεσινές η τακτική είναι να κάνουν μια σκούπα με τις ομάδες των ασφαλιτών να προσπαθούν να κάνουν συλλήψεις και να πάνε το δεμένο κόσμο προς τις κλούβες ή τα περιπολικά. Η δράση των ομάδων αυτών έγινε ακόμα πιο εμφανής στις συγκρούσεις των κατοίκων της Κερατέας. Όπως είχαν καταγγείλει οι ίδιοι στα Μ.Μ.Ε. και σε ιστολόγια, η συνήθης τακτική των ασφαλιτών ήταν να σπρώχνουν ή να βάζουν τρικλοποδιές σε κόσμο που στεκόταν στη «πρώτη γραμμή» , ώστε να προλάβουν τα ΜΑΤ να τους πιάσουν. Μέχρι να το κάνουν αυτό παρίσταναν τους διαδηλωτές. Άρα μιλάμε για ομάδες συλλήψεων.

τι «τσούζει» την Ελληνική Αστυνομία;

Κείμενο του καλού φίλου Σωτήρη Θεοχάρη

***

Σοβαρά τώρα.
Την ΕΛΑΣ και κυρίως την ηγεσία της την τσούζει πολύ η συμμετοχή των κατοίκων στην αντίσταση κατά των ταγματασφαλιτών – χρυσαυαγουλων, που τόσο πολύ θέλει η κυβέρνηση να «εξευμενίσει», δίνοντάς τους το ελεύθερο να «κατακτήσουν» τα Εξάρχεια και να βασανίσουν και να χτυπήσουν «αναρχικούς», «αντεξουσιαστές» και λοιπούς μάχιμους εχθρούς του ναζισμού. Το ατιμώρητο και ελεύθερο που έχει δώσει σιωπηρά η ηγεσία του υπουργείου έχει σκοπό να γυρίσει και επαναπατρίσει τους ακροδεξιούς ψήφους και τους βλαχοσοσιαλιστικούς, που έχουν πάει στη χρυσή αυγή, πίσω στο κυβερνητικό εθνικοσοσιαλιστικό ακροδεξιό συνονθύλευμα. Όμως επικοινωνιακά η συμμετοχή των κατοίκων στην αντίσταση είναι μεγάλο πρόβλημα για την ΕΛΑΣ, διότι δημιουργούνται κοινωνικοί αυτοματισμοί κοινής λογικής και η κοινή λογική είναι ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε επικοινωνιακού παιχνιδιού. Η συμμετοχή των κατοίκων αμέσως χαλάει την εικόνα που καλλιεργείται συστηματικά από τα ΜΜΕ, πως η αστυνομία δηλαδή κάνει «την δουλειά της», ενώ μια χούφτα ταραξιών καίει και σπάει χωρίς λόγο. Με το που μπαίνει ο απλός κάτοικος στο κάδρο δημιουργούνται συνειρμοί και συμβαίνει αυτό που συνέβη και με την Κερατέα και με την Χαλκιδική, ο απολιτικός τηλεθεατής κάτοικος μιας άσχετης περιοχής ταυτίζεται με τον κάτοικο των μαχόμενων περιοχών αυτών, διότι έχει την ίδια ιδιότητα (του απλού κάτοικου) και υποσυνείδητα δικαιώνει τον αγώνα μιας «περιοχής» για ένα τοπικιστικό ζήτημα. Αρχίζει λοιπόν μια συμπάθεια απέναντι στον αντιστεκόμενο κάτοικο – πολίτη και μια απέχθεια για τους μπάστους – εισβολείς. Πόσο μάλλον όταν το βασικό κίνητρο των κατοίκων είναι η ίδια η αστυνομική αυθαιρεσία και η προστασία τους όχι από κουκουλοφόρους, αλλά από ναζί υπάνθρωπους των «σωμάτων ασφαλείας».

«τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα» και άλλα δημοκρατικά παραμύθια

«Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα» και άλλα δημοκρατικά παραμύθια

Αλληλεγγύη στον Νίκο Ρωμανό και σε όλους τους απεργούς πείνας.
Στο γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ο αυτοκράτορας, έχει εξαπατηθεί για να αγοράσει ένα απαγορευτικά ακριβό κουστούμι που υποτίθεται ότι είναι ορατό μόνο σε όσους είναι έξυπνοι, ικανοί και ευυπόληπτοι. Περιτριγυρισμένος από επαγγελματικούς κόλακες και άλλους που χαμογελούν χαζά και γονατίζουν, ο αυτοκράτορας – αλαζόνας, αγνοεί τη γύμνια του και περνώντας μέσω της πόλης με το νέο του κοστούμι, μέχρι που ένα παιδί τολμά να εκφράσει ό, τι όλοι οι άλλοι σκέπτονταν, αλλά πολύ φοβόνταν να πουν μήπως χαρακτηριστούν ως ηλίθιοι ή ανίκανοι: «Αυτός δεν φοράει τίποτα !»

Γιατί υπάρχουν, όλοι οι λόγοι αυτού του κόσμου.

Γιατί υπάρχουν, όλοι οι λόγοι αυτού του κόσμου.

Ο κάθε καραγκιόζης μισάνθρωπος, θέλει να δει αυτούς με τους οποίους διαφωνεί πολιτικά, να πεθαίνουν στα χέρια του κράτους. Αυτό, δεν συμβαίνει μόνο στη χώρα μας αλλά παντού. Αυταρχισμός λέγεται.

Ο αυταρχισμός δεν γνωρίζει ηλικίες, δεν γνωρίζει τάξεις, δε γνωρίζει εποχές. Αν είσαι ένα αυταρχικό μισάνθρωπο ανθρωπάκι, η μονή περίπτωση να αυτοδικαιώνεσαι στη ζωή σου είναι να βλέπεις τους άλλους να βρίσκονται στα χέρια αυτών που έχουν τη δύναμη να καταστρέψουν όποιον αντιστέκεται. Τους τελευταίους αιώνες ο αυταρχισμός θρέφεται, πριμοδοτείται και διαφημίζεται από τους καπιταλιστές και τα έθνη-κράτη. Έτσι λοιπόν αν κάποιος αντιστέκεται, δεν σε νοιάζει το «πως» και το «γιατί». Δε σε νοιάζει αν τον καταστρέψουν,δε σε νοιάζει τίποτα. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να καταστραφεί επειδή εσύ δεν βλέπεις σε εκείνον εσένα. Αυτή είναι μιας από τις διαδικασίες που τρέφουν, όχι μόνο τον αυταρχισμό της διπλανής πόρτας, αλλά σε συνδυασμό με το χρήμα και όλο το οικοδόμημα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.