δεν έχει σημασία

Τελικά είναι παράξενο, πως οι άνθρωποι γατζώνονται από καταστάσεις που τους καθόριζαν σε περασμένο χρόνο, ακόμα και αν όλα δείχνουν πως δεν θα επιστρέψουν σε αυτές ποτέ.

Δύσκολο να μην παραμυθιάζεσαι όταν σφίγγει η θηλειά της πραγματικότητας στο λαιμό σου ή στον λαιμό των ανθρώπων που αγαπάς. Από την άλλη ποιος θα μπορούσε αλήθεια να καταλογίσει στον οποιονδήποτε πως παραμυθιάζεται, αφού στους καιρούς που ζούμε τα όρια μεταξύ ψέμματος και αλήθειας έχουν γίνει ασαφή. Από την άλλη, το δεύτερο μισό της προηγούμενης πρότασης ζέχνει συντηρητισμό, σε όλες τις πιθανές αναδύσεις του, όποιο και αν είναι το υπόλοιπο της πρότασης. Και καλό θα ήταν να μην χρησιμοποιείται, ακριβώς γιατί η ίδια η ευκολία του να αναδύεται, ζέχνει συντηρητισμό και αλλοτρίωση. Η γλώσσα του θεάτρου σκιών που ονομάζουμε «δημόσια σφαίρα», ενδέχεται να έχει μετατραπεί σε έναν κώδικα για να λες ψέματα, αποφεύγοντας ταυτόχρονα την παραμικρή υπόνοια συζήτησης για αυτά, ή έστω των δεύτερων σκέψεων που συνοδεύουν τη διασταύρωση βλεμμάτων. Μαθαίνουμε, σιγά-σιγά, να παίζουμε τον ρόλο, στο θεατρικό έργο της διασταύρωσης αυτών των βλεμμάτων. Η κουρτίνα μεταξύ της πραγματικότητας των ψεμάτων και του ρόλου που παίζει ένα βλέμμα, θα μπορούσε να είναι το εμβαδό της ειλικρίνειας που θα χρειαστούμε για το ξεπέρασμα. Το άλμα στο άγνωστο. Δύσκολο να μετρήσεις μια τέτοια κουρτίνα, δύσκολο να τη τραβήξεις. Η επιλογή είναι πάντα εκεί όμως. Και σκοπεύει να παραμείνει, όσο γίνεται πιο καθαρή, περιμένοντας.