εργατικό κίνημα: υπό διαρκές κοινοβουλευτικό πραξικόπημα

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Μίσος Ταξικό

***

Kατά την διάρκεια του υπερεκατονταετούς εργατικού κινήματος στην μάχη για την απελευθέρωσή του, αντιπαρατέθηκαν, συγκρούστηκαν, αναμετρήθηκαν πολλές διαφορετικές στρατηγικές, τακτικές, φιλοσοφικές θέσεις κ.ο.κ Το εργατικό κίνημα υπήρξε, ανάμεσα στα άλλα, ένα τεράστιο εργαστήρι. Ένα χωνευτήρι ιδεών, πρακτικών, πολιτισμών. Η πεμπτουσία των οραμάτων για μια άλλη, δίκαιη κοινωνία. Λίγες όμως αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του προκάλεσαν μεγαλύτερες διαφωνίες, ρίξεις και εν τέλει τελείως διαφορετικά και πολλές φορές εχθρικά ρεύματα, όπως αυτή της χρησιμοποίησης ή όχι της κοινοβουλευτικής οδού ως μέσο επίλυσης του ‘’κοινωνικού ζητήματος’’.

Ήδη από την Α’ Διεθνή σχηματίσθηκαν τα δυο ρεύματα που θα καθόριζαν έκτοτε την ταραγμένη του πορεία. Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της μεταξύ εξουσιαστών σοσιαλιστών και αντιεξουσιαστών, μεταξύ κατάληψης της εξουσίας και καταστροφής της αντανακλούν όχι απλώς δύο διαφορετικές επιλογές, αλλά όπως έδειξαν οι κατευθύνσεις των επαναστατικών κινημάτων, δυο τελείως διαφορετικές και εχθρικές πολλές φορές φιλοσοφικές αντιλήψεις όχι μόνο για την τακτική, αλλά για τον κόσμο, τη ζωή, την οργάνωσή της και την πολυπόθητη αλλαγή της σε μια δίκαιη βάση.

Η διαμάχη αυτή, σχετικά με την προσάρτηση ή όχι του εργατικού κινήματος στην κοινοβουλευτική λογική με σκοπό την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, σχετικά με την υπαγωγή του ή όχι στο αστικό σύστημα, είναι τόσο παλιά όσο το κίνημα το ίδιο.

Στα χρονικά μας, για άλλη μια φορά, η αντίληψη αυτή καθόρισε και θα συνεχίσει να καθορίζει την στάση του εργατικού κινήματος απέναντι στα προβλήματα που το απασχολούν και τις περισσότερες φορές επικρέμονται ως αμείλικτοι εκβιασμοί,

Η εκλογή του ΠτΔ και οι κινητοποιήσεις ενάντια στην …ψήφισή του αποτελούν, ίσως, το επιστέγασμα μιας πορείας που ξεκίνησε λίγο πριν τις εκλογές του ’12 και κορυφώνεται (ή θα κορυφωθεί) με την επερχόμενη εκλογική διαδικασία. Μιας πορείας ολοένα και περισσότερο υπαγωγής του εργατικού κινήματος στην ‘’κεντρική πολιτική σκηνή’’, στην κοινοβουλευτική λογική.

Το χειρότερο σε αυτή την υπόθεση είναι πως η ‘’κυβέρνηση της αριστεράς’’ δεν είναι και δεν υποσχέθηκε ποτέ πως θα είναι μια κυβέρνηση, ας πούμε, υπέρ των συμφερόντων των εργατών, ούτε στα λόγια. Δηλαδή, ενώ δεν διακυβεύτηκε ποτέ η κατάληψη της εξουσίας από το …κόμμα της εργατικής τάξης (το οποίο όλοι ξέρουμε πιο είναι), το εργατικό κίνημα δια της τεθλασμένης προσδέθηκε στο άρμα του κοινοβουλευτισμού τόσο σφιχτά έτσι ώστε όλοι, σχεδόν, οι αγώνες που ξέσπασαν την περίοδο αυτή είχαν ως κατάληξη (ή επιδίωξαν εξ’ αρχής) τη διαμεσολάβηση της εξουσίας υπό τη μορφή του Σύριζα.

Να σημειώσουμε εδώ, πως πίσω στο 2012, τα εκλογικά ποσοστά της κυβερνοαριστεράς, η είσοδος στο ‘’πολιτικό σκηνικό’’ του σύριζα και η υπόσχεση για κατάκτηση της εξουσίας, προσέφερε τέτοια εξυπηρέτηση στο σύστημα που το ελάφρυνε από ένα, έστω και ρεφορμιστικό, εργατικό κίνημα και τις μαζικές απεργίες του.

Η στήριξη στο αίτημα της κοινοβουλευτικής αριστεράς για μη εκλογή ΠτΔ και προσφυγή στις εκλογές, είναι, αντίθετα με ό,τι λέει η καθεστωτική προπαγάνδα και η κυβέρνηση, η ουσία της σταθεροποίησης της χώρας. Μια σταθεροποίηση που περνάει μέσα από την πιο ακραία ταξική υποτίμηση των τελευταίων ετών. Είναι η εμπέδωση και νομιμοποίηση με την βούλα των εργατών (αυτών που θα κατέβουν στο δρόμο να στηρίξουν) της πιο ακραίας επίθεσης που δέχτηκε η εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια.

Η Δημοκρατία για άλλη μια φορά θριαμβεύει. Έχοντας πραγματοποιήσει τις περισσότερες διαρθρωτικές αλλαγές αναγκαίες για τα αφεντικά και τη συνέχιση της συσσώρευσης έρχεται να νομιμοποιηθεί εκ νέου, αυτή τη φορά με αριστερό προσωπείο και αίτημα των ‘’από κάτω’’, ευτυχώς όχι όλων.

Η αυτονομία του εργατικού κινήματος υπήρξε ζωτική για τους αγώνες που κλήθηκε να δώσει τα τελευταία 200 χρόνια της οργανωμένης ύπαρξής του αλλά και για την ύπαρξή του την ίδια. Μόνο όταν η πολιτική καθοριζόταν από τους εργάτες και για τους εργάτες μακρυά από τις κοινοβουλευτικές λογικές υπήρξε επαναστατικό.

Δεσμώτης