Η εργασία είναι νεκρή, το πτώμα αρχίζει και βρωμάει

Αναδημοσιεύει από το    ΑΡΝΗΤΙΚΟ     ,  o risinggalaxy

 

***

Αυτό που συμβαίνει στην αμερική αποδεικνύει ότι η κρίση δεν είναι ελληνική υπόθεση και δεν υπάρχει κάποια συνωμοσία εναντίον της ελλαδίτσας (τα λέγαμε δεν τα λέγαμε?)

Ωστόσο η μάζωξη και η κατάληψη δεν είναι αρκετές όταν συνοδεύονται από ψευδή συνείδηση. Μπορεί μαλιστα να είναι πιο καταστροφικές από την ίδια την κρίση.

Μια κοινωνική συνείδηση του στυλ «φταίνε οι εβραίοι» (οι οποίοι για το ξεκάρφωμα βγαίνουν κι αυτοί στους δρόμους και τις πλατείες του ισραήλ  ) θυμίζει την κοινωνική συνείδηση μετά την κρίση του 1929, στον απόηχο της οποίας είδαμε την («τελική») «λύση» του αδόλφου χίτλερ.

Το θέμα είναι ότι δεν εχει μεγάλη διαφορα το να λες «οι εβραίοι» από το να λες «η κυβέρνηση», οι «τραπεζίτες», «οι αμερικάνοι», «οι γερμανοί», «το δντ», «η τρόικα», «οι ευρωπαίοι», «οι εξωγήινοι». Θεωρία συνωμοσίας λέγεται και πίσω της έρχεται λιγότερο ή περισσότερο συγκαλυμένος ο ναζισμός ή ο σταλινισμός. Τα στρατόπεδα εξόντωσης ή τα γκουλάγκ.

Στους αντίποδες της θεωρίας συνωμοσίας η οποία θεωρεί ότι κάποια εμπρόσωπα υποκείμενα καθορίζουν την ιστορία, υπάρχει η θεωρία των κοινωνικών σχέσεων του μαρξ.

Προκειμένου να κάνεις οτιδήποτε μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία πρέπει να έχεις…λεφτά (αφηρημένο γενικό ισοδύναμο των πάντων). «Συναινείς» λοιπόν στην επικύρωση μιας βασικής κοινωνικής σχέσης, δηλαδή χ ωρες δουλειάς για ψ ευρώ, κάτι που είναι γνωστό ωςαφηρημένη εργασία. Επικυρώνοντας αυτή τη σχέση βάζεις το θεμέλιο λίθο της παραγωγής ενός φαντάσματος που ακούει στο όνομα αξία. Η αξία ως φάντασμα που είναι δημιουργεί τον δικό της αυτόνομο, ανεξέλεγκτο, αφηρημένο και σε τελευταία ανάλυση αντι-ανθρώπινο κόσμο, κάτι που είναι και πιο γνωστό ως καπιταλισμός. Η αξία έχει τους δικούς της νόμους, δεν εξαρτάται από τη βούληση κανενός καπιταλιστή, ιμπεριαλιστή, εβραίου, τραπεζίτη. Τάδε εφη κάποιος άγνωστος συγγραφέας ονοματι καρλ μαρξ.

Με την ανάδυση της μικρο-ηλεκτρονικής επανασταστης, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο καπιταλισμός ήρθε αντιμέτωπος με την αρχή του τέλους του, με μια καταστροφική αντίφαση, μπήκε δηλαδή σε μια περιοδο μονιμης κρίσης: από τη μια μεριά οι υπήκοοί του είναι αναγκασμένοι να έχουν λεφτά για να υπάρξουν κατ’ οποιοδήποτε τρόπο μέσα σ’ αυτόν και από την άλλη το μέσο διά του οποίου είναι αναγκασμένοι να αποκτούν τα λεφτά, δηλαδή η (αφηρημένη) εργασία, άρχισε να … εξαφανίζεται ως συνέπεια της τεχνολογίας μια πρωτοφανούς αυτοματοποίησης που φτάνει μέχρι τηνρομποτοποίηση.

Είναι καιρός για αλλαγή παραγωγικής διαδικασίας, όχι κυβέρνησης. Η σύγχρονη τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα να οργανώσουμε μια διαφορετική παραγωγική διαδικασία, χωρίς παραγωγή φαντασμάτων όπως η αξία, η οποία θα παράγει συγκεκριμένα προϊόντα για να καλύψει συγκεκριμένες ανθρώπινες ανάγκες, τις ανάγκες όλων των ανθρώπων, κι όλα αυτά με τον ελάχιστο ιδρώτα που εγγυάται το μικρο-τσιπ.

***