Είναι εξαιρετικά χρήσιμο να έχει κανείς φίλους και συντρόφους που γράφουν πολλές φορές για ένα θέμα, πολύ καλύτερα από ότι θα έγραφες ο ίδιος. Έτσι λοιπόν να πια είναι η άποψη μου για το χριστιανικό πρήξιμο με το Πάσχα, δια χειρός του συντρόφου και φίλου Γιάννη Ανδρουλιδάκη, όπως το περιέγραψε στο facebook. Ο τίτλος δικός μου.
***
Αντίθετα από ό,τι βλέπω να συμβαίνει με πολλούς/ ες -άθεους/ες τε και ένθεους/ ες-, θέλω να διευκρινίσω, χωρίς καμία μνησικακία, ότι:
1. Δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέροντα συμβολισμό στα »Πάθη του Χριστού», δε νομίζω ότι σχετίζεται με οποιοδήποτε τρόπο με κάποιο δήθεν »μαρτύριο της ανθρώπινης ζωής» και δεν θεωρώ την ανθρώπινη ζωή μαρτύριο. ….
2. Δε με συγκινεί διόλου ο θρήνος της Παναγίας τη Μεγάλη Παρασκευή, δεν μου προκαλεί κάποιο συνειρμό με την »ψυχή της μάνας» και θεωρώ ότι αυτή η ιστορία με τη μάνα και την ψυχή της είναι από τα λιγότερο αξιοσημείωτα στοιχεία της μεσογειακής και της λατινικής παράδοσης.
3. Δεν θεωρώ ότι η ιδέα της Ανάστασης ενοποιεί με κάποιο τρόπο την ανθρωπότητα, δεν βρίσκω την προσδοκία μια ζωής μετά το θάνατο ιδιαίτερα αξιοπρεπή και αντίθετα θεωρώ ότι υποκρύπτει μια αξιοθρήνητη μεμψιμοιρία και υποτίμηση για την πραγματική ζωή πριν το θάνατο.
4. Ολη αυτή η κουλτούρα της ενοχής, της ταπείνωσης και της λύτρωσης μου φαίνεται εξαιρετικά κουραστική -ίσως να έχει ένα ενδιαφέρον στο σεξ για όποιον/αν την προτιμάει.
5. Δεν μου αρέσει το αρνί, η δε μαγειρίτσα ειδικά μου φέρνει εμετό.
Για όλα αυτά, παρακαλώ για την κατανόησή σας, γιατί -καθώς έλεγε και ο Αλμπέρ Καμί- «για τον καθένα που είναι μόνος του χωρίς θεό και χωρίς αφέντη, το βάρος κάθε μέρας είναι τρομερό».
No »καλή ανάσταση» notes, thank you…
***
risinggalaxy 